Zgodnie z zasadą ogólną, przy odpłatnym zbyciu składników majątku dochodem jest różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych (zarówno stanowiących, jak i niestanowiących kosztów uzyskania przychodu). Jest to o tyle istotne, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu nie podlegają odpisy amortyzacyjne od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł (225 000 zł w przypadku samochodu elektrycznego).
W przypadku odpłatnego zbycia nabytego uprzednio samochodu osobowego będącego środkiem trwałym przepisy wprowadzają jednak zasadę szczególną. Dochodem w takim przypadku jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia tego samochodu a jego wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w części nieprzekraczającej kwoty 150 000 zł (225 000 zł w przypadku samochodu elektrycznego) pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. W praktyce oznacza to, że przy sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały koszty uzyskania przychodu nigdy nie przekroczą kwoty 150 000 zł (225 000 zł w przypadku samochodu elektrycznego).
Przykład:
Podatnik opodatkowany podatkiem liniowym dokonuje sprzedaży stanowiącego środek trwały samochodu osobowego niebędącego samochodem elektrycznym.
Wartość początkowa: 300 000 zł
Cena sprzedaży: 290 000 zł
Dotychczasowa wartość odpisu amortyzacyjnego: 60 000 zł (z czego 50%, tj. 30 000 zł stanowi koszt uzyskania przychodu).
Podstawa opodatkowania w przypadku zastosowania zasady ogólnej:
290 000 zł – (300 000 zł – 60 000 zł) = 50 000 zł
Prawidłowa podstawa opodatkowania, ustalona zgodnie z art. 24 ust. 2a ustawy o PIT:
290 000 zł – (150 000 zł – 30 000 zł) = 170 000 zł
Błędne ustalenie podstawy opodatkowania może doprowadzić do powstania u podatnika zaległości podatkowej w wysokości 22 800 zł wraz z ewentualnymi odsetkami za zwłokę.